Herkes nerede olduğumuzu bilir buna rağmen anlamsız bir saklanma çabamız vardır bazen, çocukça ve korkakça.Anlamsız korkulardır yaşamak.Oysa ki saklanmanın sonu yok.
Sahi neden saklanır insan en çok?
Bir alıntı yapmalıyım belki de ,dilim dönmeyecek tam olarak açıklamaya.
"bir insan diğerinden nasıl daha gerçek olabilir? eh, kimileri gerçekten saklanır, kimileri de arar. belki saklananlar, karşılaşmalardan kaçarak, süprizlerden sakınarak, mal varlıklarını koruyarak, fantezilerini dikkate almayarak, duygularını kısıtlayarak, yaşantının göbek dansı eşliğindeki pan flütünden uzak durarak saklananlar; belki de o insanlar, zenci düşmanlarıyla konuşmayı reddedenler ya da zenci düşmanı iseler entellektüellerle konuşmayı reddedenler, ayakkabılarını çamurlamaktan ya da burunlarını ıslatmaktan korkanlar, canlarının çektiği şeyi yemekten korkanlar, kazanmak için düşük olasılıklı bahse girmekten korkanlar, otostop yapmaktan, trafik kurallarını çiğneyerek yürümekten, izbe meyhaneleri yürüyerek dolaşmaktan, düşünüp taşınmaktan, şap diye öpmekten, manen yükselmekten, salınmaktan, aheste yürümekten, yumruk atmaktan ya da ay çığırtkanlığı yapmaktan korkanlar, belki de böyle insanlar cidden sahtedir. aksini iddia eden düzmece bir hümanist, dilinin yalancılar cehennemi'ndeki kızgın kütüklerin üstünde kızartılmasına mahkumdur belki. kimileri saklanır, kimileri arar. aramak, akılsız, nevrotik, deliye dönmüş bir halde ya da korkakça yapıldığında bir saklanma biçimi olabilir. ama öğrenmeyi isteyen, aramaktan korkmayan ve aradığını buldu mu da kıçını dönüp gitmeyen insanlar vardır. bu insanlar aradıklarını asla bulmasalar bile yine de iyi vakit geçirirler; çünkü hiçbir şey, korkunç gerçeğin ne kendisi ne de yokluğu, yeryüzünün tatlı havasından çekilen tek bir dürüst nefesi onların elinden alamaz."
still life with woodpecker - tom robbins
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder